ഞാനൊരൊറ്റ നിഷേധംകൊണ്ട് പരുവപ്പെട്ടു.
വീടുവിട്ടിറങ്ങുകയും
വീട്ടിലേക്ക് ശരീരമില്ലാതെ
നിരന്തരം തിരിച്ചു കയറിച്ചെല്ലുകയും ചെയ്തു.
തൊലി, താഴേയ്ക്കൊഴുകുന്ന ഒഴുക്കുവെള്ളത്തിന്റെ ആയാസത്തിൽ
ധൃതിപിടിച്ച്‌ വരണ്ടു.
ഫോണിൽ വലിയ വലിയ
മെസ്സേജുകൾ എണ്ണമറ്റയച്ചു.
എ. ടി.എം പരതി തൽക്കാലത്തിനുള്ളത് വലിച്ചു.
ആവശ്യത്തിന് അടിവസ്ത്രങ്ങൾ എടുത്തോ എന്ന്
ആധിപ്പെട്ട് ആലോചിച്ചു.

വീട്,
അനാവശ്യമായൊരു വാക്ക് കവിതക്കുള്ളിൽ
കുടുങ്ങിയപോലെ പരുങ്ങി.

ഷിഫോണിന്റെ കനംകുറഞ്ഞ സ്പർശം പോലെ
മുലകളിലേക്ക് എല്ലാവരും നോക്കുമെന്നു
സ്വയം ഒന്നോർത്തു
നീണ്ടുനിൽക്കാൻ കെൽപ്പുള്ളൊരു സ്വപ്നം പോലെ
തീവണ്ടിയിൽ കയറി
ദൂരദേശത്തെ ഏതെങ്കിലും പണിസ്ഥലത്തു
കുറഞ്ഞ ശമ്പളത്തിലായാലും
അന്തസായി ജീവിക്കണം.

ഒരു കൂട്ടുകാരിയെ കിട്ടും.
വിശപ്പാറി, ദിനം പത്രം വായിച്ച്‌ ജീവിക്കും.

അവിടെയും ഞാനൊരു വീട് കെട്ടും.
വീട് വളർന്നാൽ,
പടർപ്പ് പോലെ ശ്വാസകോശത്തെ പൊതിഞ്ഞാൽ
വീണ്ടും ഒരൊറ്റ നിഷേധത്തിൽ ഞാൻ പരുവപ്പെടും.
ഉണരുമ്പോൾ ഉത്തരം കണ്ടെണീക്കരുതെന്ന്
നേർത്ത തണുപ്പുള്ള
എണ്ണയും അഴുക്കും  പാടകെട്ടിയ
തലയിണയിലേക്ക്
സമയത്തെ  അടക്കം ചെയ്യുമ്പോൾ
ഞാനോർത്തു.

ഒറ്റക്കുതിപ്പിന്,
ആയ്ക്കാതെ,
സ്വയം ഒരൊറ്റമുറിയാവാനൊക്കുമോ ?
തീരെ കലഹിക്കാതെ.